Once upon a
time…ήταν Τέταρτη νομίζω…μπήκα σε εκείνο το αυτοκίνητο, είχε
τόσα άτομα μέσα που..που δεν είχε χώρο να κάτσω σε θέση, και έτσι κάθισα πάνω
σου, εσύ με αγκάλιασες και μου είπες το όνομα σου..και εγώ σου είπα το δικό μου,
και τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα…τα θυμάμαι όλα..καθε ξεχωριστή μέρα από τότε…εσύ
θυμάσαι τίποτα? Μου μίλαγες για αυτά που έχεις περάσει, για τα επόμενα σχέδια
σου, τα όνειρα σου, και εγω σε ακουγα. Άκουγα τα πάντα. Τρέχαμε, γελάγαμε, φωνάζαμε...Θυμάσαι
τον πρώτο μας τσακωμό? Την πρωτη μας εξοδο?Εγώ ναι…Τα θυμαμαι όλα…όλα..Τον τρόπο
που με κοιταγες..τον τρόπο που μου μιλαγες..τον τρόπο που με αγγιζες…όλα. Πως καταντήσαμε
έτσι τώρα μου λες?Πως συνέβη αυτό και δεν το καταλάβαμε? Έχουν περάσει δυο μήνες
από τη τελευταία φορά που μιλήσαμε και πραγματικά δεν έχω ιδέα που είσαι και τι
κανεις..αυτο που ξέρω είναι ότι μου λειπεις..μου λείπεις πολύ…
"Αλήθεια, ποιος ηλίθιος είπε, ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές; Ο
χρόνος μολύνει τις πληγές, ξανά και ξανά, έτσι που να αισθάνεσαι πως γεννήθηκες
μαζί τους, πως θέριεψες μαζί τους και πως θα πεθάνεις μαζί τους. Αυτό το
τελευταίο είναι που δεν αντέχεται."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Βούτηξαν στο κενό